مرا می خواستی تا شاعری را
ببینب روز و شب دیوانه ی خویش
مرا می خواستی تا در همه شهر
ز هر کس بشنوی افسانه ی خویش
مرا می خواستی تا از دل من
برانگیزی نوای بینوایی
به صد افسون دهی هر دم فریبم
به دل سختی کنی بر من خدایی!
مرا می خواستی تا در غزل ها
تو را «زیبا تر از مهتاب » گویم.
تنت را «در میان چشمه ی نور»
شبانگاهان مهتابی بشویم.
مرا می خواستی تا نزد مردم
تو را الهام بخش خویش خوانم
به بال نغمه های آسمانی،
به بام آسمان هایت نشانم،
مرا می خواستی تا از سر ناز
ببینی پیش پایت زاریم را
بخوانی هر زمان در دفتر من
غم شب تا سحر بیداریم را
مرا می خواستی ، اما چه حاصل
برایت هر چه کردم باز کم بود!
مرا روزی رها کردی در این شهر
که این یک قطره دل دریای غم بود!
تو را می خواستم تا در جوانی
نمیرم از غم بی همزبانی،
غم بی همزبانی سوخت جانم
چه می خواهم دگر زین زندگانی؟!
فریدون مشیری
